20111018Di Boeiende MNV-jubileumlezing Hans Dorrestijn

35 jarig MNV-jubileum: Jubileumlezing door Hans Dorrestijn
– Een sfeerimpressie door Ilse Nelisse – Rovers –

20111018_Hans_Dorrestijn_Foto_Michiel_Peters_P1000328
Hans Dorrestijn, schrijver, humorist en zeker ook een groot natuurliefhebber, verhaalt in de huiskameropstelling op het toneel in de evenementenzaal van De Korenbeurs tijdens de MNV Jubileumlezing over zijn bijzondere vogelkijkavonturen op dinsdag 18 oktober 2011. Foto: Michiel Peters

Afgelopen dinsdagavond 18 oktober kwam ik rond kwart over 7 Hotel de Korenbeurs in Made binnen, waar de bordjes mij dieper het gebouw in leidden. In een tamelijk chique ontvangstruimte dronk ik, al babbelend met de inmiddels binnendruppelende MNV-leden, mijn kopje thee leeg.

Bekende gezichten zag ik, maar naarmate het tijdstip van aanvang van de lezing naderde, zag ik toch dat de rij belangstellenden bijzonder lang was. Huub en Guus Stoop moesten flink doorwerken om iedereen op tijd in de zaal te krijgen.

Ruim 150 man, waaronder ook een ruim deel niet-MNV-leden waren op deze bijzondere activiteit afgekomen: vogelen op stand! Met je nette schoenen en dito kleren op je gemak luisteren naar het relaas van Hans Dorrestijn als vogelaar!

Eigenlijk wist ik niet precies wat ik moest verwachten en toen ik Hans Dorrestijn achter zijn schrijverstafeltje met papieren zag plaatsnemen, ging ik uit van een echte lezing. Inleiding, boeken behandelen, samenvatting en vragen stellen. De beamer stond al aan.

Luisterend naar Hans Dorrestijn vergat ik eigenlijk zelfs aantekeningen te maken. Structuurfreak als ik ben, víelen er ook geen aantekeningen te maken: luisteren naar Hans is alsof je bij hem thuis in Bennekom op de bank zit, terwijl hij anekdotes vertelt. Chaotisch, enthousiast en bevlogen, maar ook ontroerend. En zo herkenbaar.

We mochten bijvallen, maar eigenlijk waren dat enkel lachsalvo’s wanneer de typische beginnende-vogelaarsproblemen aan de hand van zijn (groeps)reizen de revue passeerden. Tsja, het is natuurlijk ook bijzonder vermakelijk als je al een tijd naar alle handicaps van Hans hebt zitten luisteren (hij kan de kleur op afstand van vogels maar niet onderscheiden en ook de details van de verschillende soorten zijn lastig), terwijl uiteindelijk blijkt dat dat voorkómen had kunnen worden als hij maar meteen een goede verrekijker had aangeschaft.

Zo reageerde een vriend van Hans: “Dit is geen kijker, dit is een leesbril!”, wat meteen bijzonder duidelijk illustreerde hoe meneer Dorrestijn turend in bossen en over dijken zich verbeten moet hebben over de moeilijkheid van het vogelen.

Hans was ook bijzonder duidelijk in zijn liefde over het vogelkijken: de beestjes zijn prachtig van kleur, afwisselend van vorm en patroon en een wonder der natuur! Bovendien hebben ze grappige oogjes en zijn ze ook ontzettend lief…

Vol vuur vertelt hij over zijn reizen, waarbij hij met name oost-Europa een warm hart toedraagt. Hier zijn nog grote stukken land niet in ontwikkeling gebracht en dat is een zegen voor allerlei soorten die we hier in Nederland (bijna) niet meer zien (ga allemaal!). Op de voorste rijen van de zaal werd heftig bevestigend meegeknikt.

En dan de mensen ín die reizen: sociaal, geen concurrentie en vastberaden jou die ene soort te laten zien. Ja, knikten wij met zijn allen meewarig. Hier en daar onderstreepte meneer Dorrestijn zijn verhalen met quotes uit zijn boek, zoals over de intelligente jonge Griekse egel, die, terwijl Hans wachtte op zijn kinderen die terugkwamen van de disco, zachtjes bijtend kenbaar maakte dat hij wel weer eens verder wilde kuieren. En het gesprek dat hij dan met dat beestje had… Ja, de hele zaal bleef zeer geboeid.

Nadat we enthousiast met de hele zaal “Kom mee naar buiten allemaal” een lofzang brachten aan de wielewaal (nee, ik heb hem nog niet gezien, ook ik ben nog altijd verlangende), namen we met een daverend applaus afscheid van Hans Dorrestijn.

Een heerlijk ontspannende avond, die we ons nog lang zullen herinneren. Een zeer waardige 35 jarige jubileumsactiviteit!